مجله خبری تشریفات

از آیه 26 سوره احزاب[12] که درباره یهودان بنى قریظه وارداتی اینگونه برداشت نمى خواهد شد که تمامی تشریفات ترحیم مشهد مردان این دسته قتل عام گردیده باشند. چنانچه «الَّذِینَ ظَـهَرُوهُم» را کسانى بدانیم که عهدوپیمان شکنى کرده، در مقابل مسلمان‌ها ایستادند، دو گروه کشته شده و اسیر در بین آنها بودند و مضمون‌ اینگونه گردد که از بین جنگجویان، گروهى را کشتید و گروهى را اسیر کردید. به عبارت دیگر، گروهى از مردان کشته و گروهى از وی اسیر شدند، خیر این که گروهى از بنى قریظه که مردان باشند کشته و دسته دیگر که زنان و فرزندانند اسیر شدند، زیرا ابتداى آیه درباره جنگجویان میباشد؛ لذا واژه و کلمه «فریق» در هر دو شکل به مردان مبارز تعبیر مى گردد.

این گزارش از لحاظ جمعیتى هم قابل تأمل جدى میباشد؛ چون این تعداد فرد بالغ (در میان هفتصد تا هشتصد) مى تواند بیان‌کننده جمعیتى حدود چهار هزار نفر باشد در حالى که‌این داده های عددی راجع به بنى قریظه ـ که فقط یکى از گروههاى حاضر در یثربِ پنج هزار نفرى بودند ـ صحیح به حیث نمى برسد. دیدنی خیس آن که گفته مى خواهد شد بیشتر این جمعیت به دست دو نفر (على(علیه السلام) و زبیر بن عوام) کشته شدند! آیا این خبر براى بد جلوه دادن فیس امیرالمؤمنین جعل نشده میباشد؟

ـ خطاها جانبى این رخداد چه‌گونه قابل حل میباشد؟ جابجایی و زندانى کردن آن کلیه اسیر در منزل یک نفر، شغل بی آلایش اى وجود ندارد. نگهداری از آن ها، تأمین خوراک، احتمال فرارو گریز و ده ها اختلال دیگر دراین مورد متصور میباشد، همانگونه که اعدام صدها نفر در شهرى خرد مانند مدینه، خطاها بهداشتى زیادى درپی داراست و مى تواند بیمارى هایى را توسعه و گسترش دهد، ولى بیان کننده تاریخ نگاران به‌این مطالب دقت نداشته اند.

در صورتیکه اینگونه کشتار بزرگى حقیقت داشت مشرکان و منافقان ساکت نمى نشستند و همانند روایت جنگیدن ابن جحش در ماه حرام، حریق زدن نخل ها و وصلت فرستاده با همسر پسرخوانده اش، سروصدا به پا مى کردند و بیش تر از این همهمه مى کردند.

خدا متعال فرموده میباشد: «هیچ کس گناه دیگرى را به دوش نمى کشد.»[13] فرستاده پروردگار هم در قسم با مسیحیان نجران تأکید کرد که کسى به خیال و خاطر جنایت دیگرى مجازات نمى خواهد شد. در واقعه بنى قریظه، صرفا یک سری نفر از بزرگان این خویشاوندان با مسلمان ها دشمنى کردند و سایر با این عمل مخالف بودند یا این که دست‌کم در عهد و پیمان شکنى دست نداشتند. کشتن هفتصد یا این که هشتصد بدن به خیال جنبش آن یک‌سری نفر، مخالف احکام اسلام میباشد.

می بایست اعتنا داشت که هرچند تمامی تایخ نویسان این کشتار را نقل کرده اند، ولى ریشه آن به راویان قدیمی مانند ابن اسحاق و واقدى برمى شود. یکى از دانشمندان معاصر با شک در گزارش هاى ابن اسحاق مى گوید: وی از یهودیان احادیث زیادى نقل کرده و به همین جهت صاحب و مالک بن انس اورا دجّال خوانده میباشد. ابن حجر هم مى گوید که ابن اسحاق روایت غزوه هاى یهود را از باقیماندگان این خاندان گزارش نموده است؛[14] چنان که محمد بن کعب قرظى که در سلسله ورقه ها روایت بنى قریظه قراردارد، به روایت گویى آوازه دارااست.

از آیه 26 سوره احزاب[12] که درباره یهودان بنى قریظه وارداتی اینگونه برداشت نمى خواهد شد که تمامی تشریفات ترحیم مشهد مردان این دسته قتل عام گردیده باشند. چنانچه «الَّذِینَ ظَـهَرُوهُم» را کسانى بدانیم که عهدوپیمان شکنى کرده، در مقابل مسلمان‌ها ایستادند، دو گروه کشته شده و اسیر در بین آنها بودند و مضمون‌ اینگونه گردد که از بین جنگجویان، گروهى را کشتید و گروهى را اسیر کردید. به عبارت دیگر، گروهى از مردان کشته و گروهى از وی اسیر شدند، خیر این که گروهى از بنى قریظه که مردان باشند کشته و دسته دیگر که زنان و فرزندانند اسیر شدند، زیرا ابتداى آیه درباره جنگجویان میباشد؛ لذا واژه و کلمه «فریق» در هر دو شکل به مردان مبارز تعبیر مى گردد.

این گزارش از لحاظ جمعیتى هم قابل تأمل جدى میباشد؛ چون این تعداد فرد بالغ (در میان هفتصد تا هشتصد) مى تواند بیان‌کننده جمعیتى حدود چهار هزار نفر باشد در حالى که‌این داده های عددی راجع به بنى قریظه ـ که فقط یکى از گروههاى حاضر در یثربِ پنج هزار نفرى بودند ـ صحیح به حیث نمى برسد. دیدنی خیس آن که گفته مى خواهد شد بیشتر این جمعیت به دست دو نفر (على(علیه السلام) و زبیر بن عوام) کشته شدند! آیا این خبر براى بد جلوه دادن فیس امیرالمؤمنین جعل نشده میباشد؟

ـ خطاها جانبى این رخداد چه‌گونه قابل حل میباشد؟ جابجایی و زندانى کردن آن کلیه اسیر در منزل یک نفر، شغل بی آلایش اى وجود ندارد. نگهداری از آن ها، تأمین خوراک، احتمال فرارو گریز و ده ها اختلال دیگر دراین مورد متصور میباشد، همانگونه که اعدام صدها نفر در شهرى خرد مانند مدینه، خطاها بهداشتى زیادى درپی داراست و مى تواند بیمارى هایى را توسعه و گسترش دهد، ولى بیان کننده تاریخ نگاران به‌این مطالب دقت نداشته اند.

در صورتیکه اینگونه کشتار بزرگى حقیقت داشت مشرکان و منافقان ساکت نمى نشستند و همانند روایت جنگیدن ابن جحش در ماه حرام، حریق زدن نخل ها و وصلت فرستاده با همسر پسرخوانده اش، سروصدا به پا مى کردند و بیش تر از این همهمه مى کردند.

خدا متعال فرموده میباشد: «هیچ کس گناه دیگرى را به دوش نمى کشد.»[13] فرستاده پروردگار هم در قسم با مسیحیان نجران تأکید کرد که کسى به خیال و خاطر جنایت دیگرى مجازات نمى خواهد شد. در واقعه بنى قریظه، صرفا یک سری نفر از بزرگان این خویشاوندان با مسلمان ها دشمنى کردند و سایر با این عمل مخالف بودند یا این که دست‌کم در عهد و پیمان شکنى دست نداشتند. کشتن هفتصد یا این که هشتصد بدن به خیال جنبش آن یک‌سری نفر، مخالف احکام اسلام میباشد.

می بایست اعتنا داشت که هرچند تمامی تایخ نویسان این کشتار را نقل کرده اند، ولى ریشه آن به راویان قدیمی مانند ابن اسحاق و واقدى برمى شود. یکى از دانشمندان معاصر با شک در گزارش هاى ابن اسحاق مى گوید: وی از یهودیان احادیث زیادى نقل کرده و به همین جهت صاحب و مالک بن انس اورا دجّال خوانده میباشد. ابن حجر هم مى گوید که ابن اسحاق روایت غزوه هاى یهود را از باقیماندگان این خاندان گزارش نموده است؛[14] چنان که محمد بن کعب قرظى که در سلسله ورقه ها روایت بنى قریظه قراردارد، به روایت گویى آوازه دارااست.